اختلالات ریزش مو و نقش گیاهان حاوی فلاونوئیدها در بهبود آن

آلوپسی آندروژنیک (ریزش موی مردانه) یک شکل رایج از ریزش مو  است که در مردان و زنان در سنین مختلف ایجاد می شود. در ریزش موی مردانه، آندروژن­‌ها در کاهش فاز آناژن نقش دارند و باعث افزایش تعداد فولیکول‌­های مو (HF) در فازهای کاتاژن و تلوژن و همچنین به تاخیر انداختن انتقال تلوژن به آناژن می شوند. به طور کلی، آندروژن‌­ها عملکردهای متعددی در پوست انسان، از جمله تکثیر و تمایز غدد سباسه، رشد مو و بهبود زخم را بر عهده دارند. با وجود اینکه هورمون­‌های دیگر، مانند هورمون‌های تیروئید و گلوکوکورتیکوئیدها هم در این فرآیند نقش دارند، آندروژن‌ها نقش اصلی را در رشد موی انسان بازی می‌کنند.

آلوپسی آندروژنیک با سطوح بالای دی هیدروتستوسترون (DHT) تولید شده از تستوسترون توسط فعالیت آنزیم 5-آلفا ردوکتاز مرتبط است.  دی هیدروتستوسترون به گیرنده آندروژنیک  متصل می­‌شود تا یک مجموعه هورمون – گیرنده تشکیل دهد.

دی هیدروتستوسترون فاز آناژن را به شدت کاهش می­‌دهد، آپوپتوز سلول­‌های مو را افزایش می­دهد، فولیکولهای مو را کوچک می­‌کند و باعث ریزش مو می‌­شود. میزان فعالیت آنزیم 5- آلفا ردوکتاز و گیرنده آندروژنی در بیماران مبتلا به آلوپسی آندروژنیک افزایش می‌یابد. فعالیت آندروژن­‌ها نیز با آزمایش‌­های آزمایشگاهی توضیح داده می­‌شود، بدین ترتیب که تحریک آندروژن، در سلول‌­های پاپیلای پوستی فولیکول پوست سر باعث تولید  TGF-1می­‌شود.  از آنجایی که TGF-1 به عنوان یک القا کننده کاتاژن در چرخه مو شناخته شده است، احتمالاً در القای اولیه کاتاژن که در آلوپسی اندروژنیک مشاهده می‌شود، ایفای نقش می­‌کند.

میکروسیرکولاسیون پوستی برای نگهداری از مو با ارائه فاکتورهای رشد، مواد مغذی، سیتوکین‌ها و سایر مولکول‌های فعال زیستی و همچنین با حذف مواد زائد متابولیک ضروری است. میکروسیرکولاسیون پوستی از شبکه انشعاب ریزرگ‌ها (قطر کمتر از 100 میکرومتر) تشکیل شده است که به عنوان شریان­‌ها، ونول­‌ها و مویرگ‌­ها طبقه‌بندی می­‌شوند. میکروسیرکولاسیون پوستی ظرفیت قابل توجهی برای سازگاری با محیط سلولی خود و تعامل مداوم با گردش خون سیستمیک دارد.

 میکروسیرکولاسیون پوستی  برای حفظ هموستاز پوست ضروری است و شامل انواع مختلفی از عروق است، مانند شریان­ها (از 17 تا 26 میکرومتر قطر)،  متا شریان­ها (10 تا 20 میکرومتر)، مویرگ­ها (8 تا 10 میکرومتر) و ونول­‌ها هستند. حمایت از گردش خون در مرحله آناژن نشان‌دهنده ارتباط میکروسیرکولاسیون پوستی با فعالیت متابولیکی بالای سلول‌های ماتریکس فولیکول مو است و تامین ناکافی خون، می‌تواند منجر به بیماری‌های فولیکول مو شود. در اینجا، یک مرور کلی از مقالات علمی موجود اختصاص داده شده به درمان­های غذایی طبیعی جایگزین برای ریزش مو ارائه شده است. از جمله، یک مطالعه اخیر به رژیم غذایی مدیترانه­ای توجه کرده است که از این فرضیه حمایت می­کند که برخی گیاهان تازه و سالاد غنی از مواد شیمیایی گیاهی مانند کاروتنوئیدها و پلی­فنول­ها ممکن است خطر ابتلا به آلوپسی آندروژنیک را کاهش دهند.

درمان‌های معمول پزشکی اختلالات ریزش مو 

در حال حاضر فقط دو دارو توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای درمان آلوپسی آندروژنیک تایید شده است: فیناستراید و ماینوکسیدیل. فیناستراید تا حد زیادی به عنوان یک داروی خوراکی برای درمان اختلالات موی مرتبط با آندروژن به دلیل فعالیت مهاری آن بر روی  آنزیم 5-آلفا ردوکتاز استفاده می شود. از دو ایزوآنزیم 5 -آلفا ردوکتاز انسانی، نوع I در کبد و پوست از جمله پوست سر غالب است. در حالی که نوع II در فولیکول مو و همچنین پروستات و دستگاه ادراری تناسلی وجود دارد. فیناستراید در سال 1997 با دوز 1 میلی گرم در روز برای استفاده در مردان بالغ با ریزش موی مردانه خفیف تا متوسط تأیید شد.

 علاوه بر فیناستراید،  اخیراً یک ملکول مهارکننده 5-آلفا ردوکتاز، جدیدی  به نام دوتاستراید ساخته شده است که قادر است هم 5-آلفا ردوکتاز 1 و هم 5-آلفا ردوکتاز 2 را از مهار کند. دوتاستراید خوراکی (5/0 میلی گرم در روز) گزینه دیگری است، اما هیچ مطالعه ای وجود ندارد که اثر آن را با فیناستراید مقایسه کند.  ماینوکسیدل  در ابتدا به عنوان یک عامل ضد فشار خون توسعه داده شد، اما به عنوان یک درمان بالقوه ریزش مو مورد توجه قرار گرفت. در واقع، بیماران تحت درمان با ماینوکسیدیل دچار هیپرتریکوزیس (پرمویی) عمومی شدند. ماینوکسیدیل یک بازکننده کانال پتاسیم است و به عنوان یک درمان موضعی برای طاسی الگوی مردانه استفاده می شود.

مکانیسم اثر ماینوکسیدیل به طور کامل مشخص نشده است، اما تصور می‌شود که افزایش رشد مو با افزایش تولید چندین فاکتور رشد (مانند IGF و VEGF) که باعث بهبود خونرسانی پوست می‌شود، رخ دهد. مطالعات آزمایشگاهی در خصوص رشد مو نشان داد که کشت مو در حضور ماینوکسیدیل باعث افزایش زنده‌مانی آن‌ها می‌شود، در حالی که گروه‌های کنترل دچار نکروز می‌شوند.

ترکیبات طبیعی جایگزین برای درمان ریزش مو 

 درمانهای دارویی عوارض خاص خود را دارند، به همین دلیل، توجه پزشکی در اختلال  فولیکول های مو اخیراً بر کشف داروهای جدید و ایمن‌تر متمرکز شده است که اغلب توسط درمان‌های طبیعی مانند نخل اره ای ارائه می‌شوند. عصاره­ توت­ درخت نخل اره ای حاوی فیتواسترول ها (β-sitosterol)، اسیدهای چرب، بتا کاروتن و پلی ساکارید است. عصاره به دست آمده از توت های نخل اره ای سرشار از اسیدهای چرب (85-90٪) و سایر ترکیبات شامل استرول­های غنی از کاروتنوئیدها، لیپازها، تانن، قندها و بتا سیتوسترول است. به طور خاص، سیتوسترول و اسیدهای چرب مسئول مهار ریزش مو هستند. نخ به عنوان یک بازدارنده رقابتی و غیرانتخابی هر دو شکل آنزیم 5-آلفا ردوکتاز عمل می کند. اخیراً در مطالعه ای گزارش شد که نخل اره ای بر نفوذپذیری سلول‌های اندوتلیال پوستی و اتصال محکم محتوای پروتئین‌ها در ارتباط پاراکرین با سلول‌های پاپیلای پوستی فولیکول تأثیر می‌گذارد و زمینه برای استفاده بالقوه آن برای تحریک عروق فولیکول مو را فراهم می‌کند.

استفاده روزافزون از محصولات غذایی طبیعی مبتنی بر توانایی آنها در تحریک فعالیت رشد، ارتقاء فاز آناژن و بهبود میکروسیرکولاسیون پوستی است .در این باره، اخیراً، اثرات سه فلاونوئید ویسنادین ، هسپریدین و بایکلین بر روی سلول‌های اندوتلیال میکروواسکولار اولیه انسان آزمایش شد و اثرات آنها را با ماینوکسیدیل مقایسه شد. بایکلین تکثیر اندوتلیال را تحریک کرد، در حالی که ویسنادین و ماینوکسیدیل پتانسیل رگ زایی را افزایش دادند.

ترکیبات فنلی و ویتامین­ها ممکن است حمایت ویژه تری برای حفظ سلامت فولیکول های مو ارائه دهند. ویتامین ث تشکیل رگ­های خونی را بهبود می بخشد و با تحریک سنتز VEGF باعث افزایش جریان خون در پوست سر می شود. گیرنده های ویتامین د  گیرنده های درون سلولی هستند که در سلول های فولیکول مو بیان می­شوند و برای چرخه طبیعی مو و تمایز اپیدرم بین فولیکولی ضروری هستند. کمبود گیرنده ویتامین د با کاهش تمایز اپیدرمی و رشد فولیکول مو همراه است. کمبود ویتامین B7(بیوتین) باعث آلوپسی و سایر تغییرات پوستی مانند درماتیت و ورم ملتحمه می­شود .بر این اساس، مکمل بیوتین برای کاهش ریزش مو موثر است. علاوه بر این، انواع زیادی از اسیدهای آمینه برای درمان ریزش مو در نظر گرفته شده است. به طور خاص، اثرات سیستین و لیزین به طور گسترده در انسان مشخص شده است. تجویز خوراکی ال سیستئین (70 میلی گرم) که در ترکیب با رتینول استفاده می­شود، هم تراکم مو و هم میزان آناژن را افزایش می­دهد. ترکیب ال سیستئین، هیستیدین و مس به طور قابل توجهی تعداد کل مو را پس از 50 هفته در بیماران مبتلا به ریزش موی مردانه افزایش می­دهد. به طور خلاصه، ال سیستئین نقش اصلی را در حفظ سلامت مو ایفا می کند .یکی دیگر از اسیدهای آمینه مهم که به دلیل خواص تقویت کننده رشد مو شناخته مشخص میشود، ال لیزین است، یک آمینو اسید ضروری موجود در گوشت و تخم مرغ. در بیماران مبتلا به تلوژن افلوویوم مزمن، مکمل ال-لیزین، آهن، ویتامین ب12، ویتامین ث، بیوتین و سلنیوم منجر به کاهش قابل توجه ریزش مو پس از 6 ماه شد.

سیلیبینین، یک متابولیت ثانویه از خارمریم و یک آنتی اکسیدان موثر است که از مشکلات مختلف پوستی جلوگیری می­کند. اخیراً، درمان سیلیبینین برای افزایش تشکیل سلول های کروی پاپیلای پوستی فولیکول گزارش شده است.

بهبود ریزش موی مردانه نیز پس از مصرف موضعی عصاره تلخ بیان مشاهده شد. تلخ بیان یک گیاه طب سنتی است  تعدادی از مشاهدات تجربی نشان داده اند که عصاره ریشه تلخ بیان دارای اثرات گشادکننده عروق، ضد باکتری، ضد آندروژن و ضد زخم است که آن را به ابزاری امیدوارکننده برای درمان موثر ریزش مو تبدیل می کند. عصاره تلخ بیان، بیان  فاکتورهای رشد مو را القا می­کند و به شدت آلفا 5 ردوکتاز را مهار می­کند.

پیشگیری از آلوپسی آره آتا  پس از درمان با کورستین (یک نوع بیو فلاونوئیدی طبیعی که در سبزی‌ها و میوه‌ها دیده می‌شود) مشاهده شد.  کورستین ممکن است هم در پیشگیری و هم در درمان آلوپسی آره آتا موثر باشد، هرچند ممکن است مطالعات بالینی بیشتری مورد نیاز باشد. مطالعات in vivo  (درون تنی) نشان داد که مکمل های غذایی با روغن سویا و فیتواستروژن ژنیستئین مشتق شده از سویا به طور قابل توجهی مقاومت به آلوپسی آره آتا  را افزایش می­دهد.

مواد گیاهی حاوی فلانوئیدها

 در اینجا  7 گیاه حاوی فلاونوئیدها شامل جینسنگ، سیب درختی رقم انورکا، قهوه عربیکا، سیر، چای سبز، رزماری و  فلفل حاوی فلاونوئیدهایی است که معمولاً با رژیم غذایی معرفی می­شوند و فعالیت­های بیولوژیکی آنها توسط مقالات تخصصی اخیر گزارش شده است.

جینسینگ (Panax ginseng C.A. Mey.)

Panax ginseng C.A. Mey. یک گیاه دارویی سنتی آسیای شرقی است که در سراسر جهان شناخته شده است و با نام محبوب جینسنگ شناخته  می­شود . سه ماده اصلی جینسینگ ساپونین­ها (جینسنوزیدها)، پلی ساکاریدها و ترکیبات فنلی هستند. جینسینگ شامل دو نوع پلی ساکارید است: یکی از آنها از نشاسته مانند گلوکان معروف به پلی ساکارید خنثی و دیگری پلی ساکارید اسیدی است. پلی ساکارید اسیدی در مقایسه با پلی ساکاریدهای خنثی دارای خواص ضد توموری و آنتی اکسیدانی بیشتری است. جینسینگ همچنین حاوی پلی استیلن های غیر محلول در آب مانند پانوکسینول-پلی استیلن است. پلی استیلن ها بر روی سلول­های سرطانی تأثیر دارند اما در داخل بدن به دلیل ماهیت شیمیایی آنها هیچ واقعیت ثابت شده ای وجود ندارد.

 اخیراً تحقیقات نشان داده است که جینسینگ به دلیل خواص ضد سرطانی خود به عنوان یک عامل پیشگیری کننده از شیمی درمانی عمل می­کند. به طور کلی، روغن جینسینگ قرمز (RGO) فعالیت های ضد التهابی، آنتی اکسیدانی و محافظ کبدی دارد. به طور رسمی در فارماکوپه چینی ذکر شده است که ریشه جینسنگ وحشی یا ریشه جنسینگ دست کاشت که در پاییز جمع آوری می شود به عنوان یک تونیک استفاده می­شود و  تاثیر آن بر رشد مو آشکار شده است. محققین در سال 2003 افزایش رشد مو توسط ریشه جینسنگ را بر روی فولیکول­های موی کشت داده شده موش گزارش کردند. همچنین جینسنگ قرمز کره ای در ترکیب با ماینوکسیدیل موضعی، برای افزایش رشد مو در مطالعات بالینی انسانی موثرتر از ماینوکسیدیل تنها گزارش شده است. جین سنوزید قادر است طول ساقه مو و زمان وجود مو را افزایش دهد، که مشابه عملکرد ماینوکسیدیل در مدل‌های تجربی (درمان موضعی در موش‌های صحرایی برهنه) است، همچنین تکثیر سلول‌های پاپیلای فولیکول پوستی انسان و کراتینوسیت‌ها را تقویت می‌کند و القای آناژن مو یا تسریع رشد مو را در موش افزایش می‌دهد.  در آلوپسی ناشی از شیمی درمانی،  جینسنگ قرمز کره در مقابل توسعه زودرس کاتاژن محافظت می­کند. در نهایت، جینسینگ اثرات میتوژنیک و ضد آپوپتوز را در کراتینوسیت های غلاف بیرونی ریشه اعمال می‌کند.

سیب درختی رقم انورکا (Malus pumila Mill. cultivar Annurca)

سیب درختی رقم انورکا بومی جنوب ایتالیا، محتوای بالاتری از پروسیانیدین های الیگومری مانند پروسیانیدین را در مقایسه با سیب معمولی نشان می­دهد. به طور کلی، سیب قدیمی ترین میوه مورد مطالعه و مصرف در شمال اروپا و آمریکای شمالی است. مطالعات فیتوشیمیایی نشان داده است که سیب حاوی اجزای مختلفی از جمله پلی ساکاریدها، تری ترپنوئیدها، فیتواسترول ها، فنل­ها و سایر اجزاء مانند پروتئین، ویتامین­ها (A، C و E)، آلفا کاروتن و عناصر فلزی (به عنوان مثال آهن، منیزیم، کلسیم، روی، منگنز، گوگرد، مس و پتاسیم) که برای سلامت انسان ضروری است. سیب همچنین حاوی پلی فنول­های مختلف در بافت­های مختلف است. به طور خاص، تنوع و محتوای پلی فنل­ها در پوست سیب نسبتاً زیاد است، اگرچه پلی فنول­های متفاوتی در سیب وجود دارد: اسید فنولیک و فلاونوئیدها به عنوان مهم ترین ترکیبات آن گزارش شده اند.

کارآزمایی‌های بالینی شواهد قوی از توانایی پروسیانیدین موجود در عصاره سیب آنورکا برای بهبود رشد مو و کیفیت پوست و همچنین افزایش تراکم، وزن و محتوای کراتین مو ارائه می‌کنند. پروسیانیدین روی بیوسنتز کراتین در یک رده سلولی کراتینوسیت انسانی غیرتومورزا عمل می‌کند، که نشان‌دهنده قدرت تغذیه‌ای آن بر روی انسان‌ها و تروپیسم است. پلی فنول های سیب،رشد موی  موش را تنظیم می کند و باعث تحریک تنفس میتوکندری، اکسیداسیون و تولید کراتین می شود. همان اجزاء آن از فولیکول موی  موش در برابر آلوپسی ناشی از تاکسان (یک نوع داروی شیمی درمانی)، یک عارضه جانبی رایج شیمی درمانی معمولی محافظت می کند.

سیر (Allium sativum L.)

سیر از آسیای مرکزی (بیش از 6000 سال پیش) سرچشمه می­گیرد و از دیرباز یک غذای اصلی در منطقه مدیترانه و همچنین چاشنی پرمصرفی در اروپا و آفریقا بوده است، علاوه بر این، بخشی از رژیم غذایی روزانه اکثر جمعیت انسان را نشان می­دهد.

سیر تازه حاوی آب، فیبر، لیپیدها، پروتئین­ها، کربوهیدرات­ها (مانند فروکتوز)، ویتامین ها (عمدتاً  AوC )، مواد معدنی (مانند پتاسیم، فسفر، منیزیم، سدیم، آهن و کلسیم)، فیتواسترول ها و مشتقات فنلی و همچنین ترکیبات آلی گوگرد می­باشد. بر اساس حلالیت، ترکیب شیمیایی سیر را می­توان به دو گروه بزرگ تقسیم کرد: 1) ترکیبات آلیل سولفور محلول در چربی (مانند دی آلیل سولفید، دی آلیل دی سولفید و دی آلیل تری سولفید  و 2) ترکیبات محلول در آب، مانند  اس الیل سیستئین  و اس الیل مرکاپتو سیستئین.

 سیر به طور گسترده ای در طول تاریخ برای اثرات پیشگیری کننده و درمانی آن استفاده شده است. سیر به طور گسترده ای به دلیل خواص بیولوژیکی آن شناخته شده است و نقش مهمی به عنوان یک آنتی اکسیدان دارد.

یک مطالعه تصادفی دوسوکور کنترل شده با دارونما نشان داد که مصرف پودر سیر  به مدت 5 ساعت به طور قابل توجهی باعث بهبود خونرسانی پوست مویرگی در 55٪ از داوطلبان سالم می شود. سیرهمچنین در محافظت در برابر آسیب نوری و پیری سلولی در کراتینوسیت های انسانی در معرض UVB نقش دارد. سیر اخیراً در میان داروهای گیاهی برای تحقیقات بالینی در زمینه درمان آلوپسی آرئاتا در نظر گرفته شده است. در یک کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی دوسوکور از افراد تحت تأثیر آلوپسی آره آتا، ژل سیر به طور قابل توجهی باعث افزایش اثر درمانی بتامتازون موضعی شد.

قهوه عربیکا (Coffea arabica L.)

کافئین قهوه عربیکا یک آلکالوئید گزانتین (پورین) است که  در گیاهان گوارانا، کاکائو  و چندین گونه گیاهی مورد استفاده برای تهیه چای یافت می­شود. نوع کافئین مصرفی به شدت با عادات اجتماعی و فرهنگ آن مناطق مرتبط است. روغن قهوه از تری گلیسرول ، فسفولیپیدها، استرول ها، توکوفرول­ها و دی ترپن ها تشکیل شده است.

اثرات کافئین عمدتاً توسط مهار فسفودی استراز انجام می­شود که باعث افزایش فعالیت آدنیلات سیکلاز درون سلولی می­شود و سطح آدنوزین مونوفسفات (cAMP) را افزایش می­دهد، بنابراین سطوح انرژی بالاتری را برای افزایش فعالیت متابولیک و تکثیر سلولی فراهم می­کند. قهوه از دیرباز در رابطه با تأثیرات فرهنگی و اجتماعی آن مورد مطالعه قرار گرفته است و برخی از اجزای آن جدا شده­اند.

محصولات حاوی کافئین ابزارهای امیدوارکننده‌ای برای درمان بالقوه آلوپسی (ریزش موی مردانه) در مطالعات برون تنی و بیرون تنی بودند و در مطالعاتی رشد موی فیلوکولهای موی انسانی بیماران مبتلا به ریزش موی مردانه را تحریک نمودند. در مطالعه ای در سال 2007، کافئین افزایش طول ساقه مو، طولانی شدن مدت آناژن و تکثیر کراتینوسیت ماتریکس مو را نشان داد .علاوه بر این، فولیکول­های موی زنانه نسبت به فولیکول موهای مردانه حساسیت بیشتری به کافئین نشان دادند.

کافئین با بیان پروتئین TGF-2 تقویت شده با تستوسترون، از تخریب فولیکول­های موی مردانه محافظت می­کند و بیان TGF-2 را در فولیکول­های موی زنانه کاهش می­دهد، در حالی که بیان پروتئین IGF-1 بین فولیکولی را در هر دو جنس افزایش می­دهد. بر این اساس، افزایش طول ساقه مو و مدت زمان آناژن را طولانی می­کند و به تکثیر کراتینوسیت­های ماتریکس مو کمک می­کند. در مردان مبتلا به ریزش موی مردانه، مصرف موضعی کافئین ممکن است موثرتر از محلول موضعی   ماینوکسیدیل 5% در نظر گرفته شود و در زنان، شامپو حاوی کافئین به طور قابل توجهی از ریزش مو جلوگیری می­کند.

چای سبز (Camellia sinensis (L.))

چای سبز گیاهی همیشه سبز و چند ساله، شامل گونه های درختی بومی چین و آسیای جنوب شرقی است که برای رفاه انسان بسیار مهم است .چای، محصول گیاه کاملیا سینسیس یکی از پرمصرف­ترین نوشیدنی ها در جهان است. چای های سبز، سیاه و اولانگ از یک گیاه تهیه می­شوند اما بسته به درجه تخمیر آنها به طور متفاوتی پردازش می­شوند.

ساپونین ها و کاتچین های غنی موجود در دانه های کاملیا سیننسیس برای کاهش وزن بدن و سطح لیپیدهای سرم شناخته   شده اند. برگ های چای حاوی کاتچین هایی مانند اپی گالوکاتچین-3-گالات و همچنین کورستین، آفلاوین ها، آروبیگین ها، آنین، کافئین، اسید کلروژنیک و اسید گالیک هستند .اثرات ضد سرطانی و آنتی اکسیدانی مفید چای توسط اپی گالوکاتچین-3-گالات (EGCG)، ماده اصلی تشکیل دهنده پلی فنول ها، انجام می­شود.

اخیراً اپی گالوکاتچین-3-گالات (EGCG) برای پیشگیری یا درمان آلوپسیریزش موی مردانه با مهار انتخابی فعالیت 5 آلفا ردوکتاز پیشنهاد شده است. EGCG رشد موی انسانی را از طریق اثرات تکثیرکننده و ضد آپوپتوز خود تحریک تحریک می‌کند و ممکن است مرحله آناژن طولانی‌تر شود.

رزماری (Rosmarinus officinalis L.)

رزماری یک گیاه همیشه سبز و معطر است که در مناطق مختلفی از جهان رشد می­کند و به دلیل ارزش های غذایی و خواص دارویی آن که باعث شهرت آن در طب سنتی شده است، شناخته شده است.

عصاره رزماری وقتی به محصولاتی مانند لبنیات، گوشت، ماهی، سس روغن و روغن سرخ کردنی اضافه می شود، به طور قابل توجهی از خراب شدن مواد غذایی جلوگیری می­کند. علاوه بر این، کارایی بهتری نسبت به نگهدارنده های معمولی نشان می­دهد. ترکیبات فعال اصلی مسئول این عملکردها در رزماری عبارتند از اسید کارنوزیک، کارنوسول و اسید رزمارینیک.

 رزماری در محصولات آرایشی و بهداشتی استفاده می­شود و خواص مختلفی از جمله افزایش پرفیوژن میکروکاپیلاری را نشان می­دهد. در مطالعه ای در سال 2015 بیماران مبتلا به ریزش موی مردانه به طور تصادفی به مدت 6 ماه به دو گروه مصرف روغن رزماری و ماینوکسیدل2% تقسیم شدند. نتایج به‌دست‌آمده از شمارش مو در نقطه پایانی 3 ماهه نه در گروه  رزماری و نه در گروه ماینوکسیدیل هیچ تغییر معنی‌داری را در میانگین نشان نداد. در مقابل محققین در هر دو گروه افزایش قابل توجهی در تعداد مو در نقطه پایانی 6 ماهه را گزارش کردند. در تحقیقی در سال 2014گزارش شده است که عصاره رزماری همانند ماینوکسیدیل به  بهبود گردش خون عروقی و در نهایت  بازسازی فولیکول های مو کمک می­کند.

فلفل (Capsicum annum L.)

گیاه فلفل از ناحیه­ای که با کوه­های جنوب برزیل، بولیوی، شمال آرژانتین و پاراگوئه هم مرز است، سرچشمه می­گیرد و یکی از گیاهان اصلی در مصرف سبزیجات و ادویه است که به دلیل ارزش غذایی و طبیعت تندش در سراسر جهان کشت می­شود. فلفل‌ها علاوه بر ویژگی‌های حسی خود مانند تندی، عطر و رنگ، منابع مهم ترکیبات فعال زیستی مانند ویتامین‌های C و E، پروویتامین A و ترکیبات فنل

کاروتنوئیدها معمولاً ترکیبات شیمیایی اصلی موجود در انواع فلفل هستندکه ارزش تجاری بالایی به این میوه­ها از نظر رنگ و خواص آنتی اکسیدانی و ویژگی­های طعم و همچنین سایر فعالیت های زیستی به این میوه ها اضافه می­کنند .کپسایسینوئیدها عمدتا در فلفل­های تند یافت می­شوند و مسئول تندی این گونه­ها هستند .

فلفل همچنین سرشار از ترکیبات فنلی مانند فلاونوئیدها و مشتقات اسید فنولیک، ویتامین ها (A و C) و مواد معدنی (مانند آهن، کلسیم و منگنز) است که به تغذیه انسان کمک زیادی می­کند. مشاهدات تجربی قویاً نشان می­دهد که ترکیب کپسایسین و ایزوفلاون، دو ترکیب فعال زیستی موجود در محصول، به طور قابل توجهی تولید IGF-I در فولیکول مو را افزایش می­دهد و باعث افزایش رشد مو می­شود.

هنگامی که کپسایسین به صورت داخل پوستی در فاز تلوژن چرخه فولیکول مو تزریق شد، باعث رشد موی قابل‌توجهی (آناژن) در پوست پشت موش‌های تلوژن شد.

جمع بندی

در بررسی حاضر، فعالیت های هفت گیاه رایج معرفی شده با رژیم غذایی شامل جینسینگ، سیب درختی، قهوه عربیکا، چای سبز، سیر، رزماری و فلفل و بویژه توانایی آنها در کاهش میزان  ریزش مو یا تحریک رشد مو امیدوارکننده بود خلاصه شدند. اثرات این گیاهان که در مقالات گسترده ای گزارش شده‌اند و امید است که در فرآورده های طبیعی و مکمل جهت بهبود رشد مو و پیشگیری از طاسی سر استفاده شود.

تهیه شده توسط: دکتر مهرنوش گرشاسبی (دکترای تخصصی گیاهان داروئی)

و دکتر شمسعلی رضازاده (دکترای داروسازی و دکترای تخصصی شیمی داروئی)