سندرم پای بیقرار (RLS)
سندرم پای بیقرار (RLS)، یک اختلال حرکتی شایع، مزمن و چند عاملی در اندام‌ها است که در آن بیماران احساس ضرورت غیر قابل مقاومتی برای حرکت دادن پاها دارند. این مسئله اغلب با احساسات غیرطبیعی و بدون دردی همراه است که در حالت استراحت شروع شده و با فعالیت بهبود می‌یابد. علائم این سندروم در شب تشدید می‌شود.
دو نوع سندرم پای بیقرار وجود دارد:
- سندرم پای بیقرار اولیه
- سندرم پای بیقرار ثانویه
به طور معمول، RLS یک اختلال اولیه سیستم عصبی مرکزی (CNS) است. RLS اولیه ممکن است در ۲۵ تا ۷۵ درصد بیماران به صورت وراثتی و خانوادگی بروز یابد. شروع بیماری در افراد مبتلا به نوع خانوادگی RLS در سنین پایین تر بوده (کمتر از ۴۵ سالگی) و پیشرفت کندتری دارد. عوامل روانپزشکی، استرس و خستگی نیز می‌توانند علائم RLS را تشدید کنند.
سندرم پای بیقرار ثانویه می‌تواند در اثر برخی اختلالات رخ دهد از جمله:
- کمبود آهن
- مرحله پایانی بیماری کلیوی
- دیابت
- روماتیسم
- نارسایی وریدی
- نوروپاتی محیطی
- کمبود فولات یا منیزیم
- آمیلوئیدوز
- رادیکولوپاتی لومبوساکرال
- فیبرومیالژیا
- بیماری سلیاک
به علاوه برخی داروها باعث ایجاد یا تشدید علائم سندرم پای بیقرار می‌شوند؛ شامل داروهای آنتی دوپامینرژیک، دیفن هیدرامین، ضد افسردگی‌های سه حلقه‌ای (TCAs)، مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین-نوراپی نفرین (SNRIs)، الکل، کافئین، لیتیوم و بتا بلوکرها
قوانین ارسال دیدگاه در سایت.