چگونه بیش فعالی را تشخیص دهیم؟

چگونه بیش فعالی را تشخیص دهیم؟ افراد مبتلا به بیش فعالی – کمبود توجه (ADHD) الگوی مداوم بیتوجهی و یا بیش فعالی – تکانشگری را نشان میدهند که در عملکرد یا رشد این افراد اختلال ایجاد میکند.
من دکتر فاطمه موسوی با استناد به تحقیقاتی که در این خصوص انجام دادهام به این نتیجه رسیدهام که افراد مبتلا به بیش فعالی معمولاً دارای سطح بالایی از حرکت و بیاحتیاطی هستند، دشواری در تمرکز بر وظایف دارند و ناتوانایی کنترل واکنشهایشان را تجربه میکنند. همچنین، مشکلات در روابط نیز ممکن است در اثر این اختلال برای آنها به وجود آید.
در این مقاله ما به بررسی روشهای تشخیص بیش فعالی میپردازیم. با ما همراه باشید.
1- نقص توجه
دارا بودن شش مورد یا بیشتر از نشانههای نقص توجه برای کودکان کمتر از ۱۶ سال، و پنج یا بیشتر برای نوجوانان بالای ۱۷ سال و بزرگسالان. علائم نقص توجه حداقل به مدت ۶ ماه وجود داشته باشد و نامناسب با سطح رشد فرد باشد. این نشانهها عبارتند از :
- اغلب از توجه دقیق به جزئیات غافل بوده یا در امور مربوط به مدرسه، محل کار یا سایر فعالیتها اشتباهات ناشی از بی دقتی دارد.
- اغلب در حفظ و استمرار توجه و تمرکز برای انجام وظایف یا فعالیت ها مشکل دارد و دچار حواس پرتی می شود.
- اغلب به نظر می رسد وقتی مستقیماً با او صحبت می شود خوب گوش نمی دهد.
- اغلب دستورالعملها را دنبال نکرده و در انجام تکالیف مدرسه، کارهای روزمره یا وظایف محل کار شکست میخورد (مثلاً تمرکز خود را از دست میدهد و از مسیر انجام کار خارج میشود).
- اغلب در سازماندهی و برنامه ریزی برای انجام وظایف و فعالیت ها مشکل دارد.
- اغلب از انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی در مدت زمان طولانی دارند (مانند تکالیف مدرسه) اجتناب می کند و تمایلی به انجام این قبیل فعالیت ها نشان نمیدهد.
- اغلب وسایل ضروری و مهم خود را گم می کند (مانند وسایل مدرسه، مداد، کتاب، کیف پول، کلید، مدارک، عینک، تلفن همراه).
- اغلب به راحتی حواسش پرت می شود.
- اغلب در فعالیت های روزانه فراموشکار است.
2- بیش فعالی و تکانشگری
دارا بودن شش مورد یا بیشتر از نشانههای بیش فعالی – تکانشگری برای کودکان کمتر از ۱۶ سال، و پنج یا بیشتر برای نوجوانان بالای ۱۷ سال و بزرگسالان. علائم بیش فعالی – تکانشگری حداقل به مدت ۶ ماه وجود داشته باشد و نامناسب با سطح رشد فرد باشد. این نشانهها عبارتند از:
- اغلب بیقرار است. با دستها یا پاهای خود به سطوح ضربه میزند یا روی صندلی تکان میخورد.
- اغلب در شرایطی که انتظار میرود نشسته باقی بماند، صندلی را ترک میکند.
- اغلب در موقعیتهایی که مناسب نیست میدود (نوجوانان یا بزرگسالان ممکن است محدود به احساس بیقراری باشند).
- اغلب قادر به بازیهای گروهی یا شرکت در فعالیتهای اوقات فراغت به آرامی و بدون سر و صدا نیست.
- اغلب “در حال حرکت” است و گویی “با یک موتور هدایت میشود”.
- اغلب بیش از حد صحبت میکند.
- اغلب قبل از اینکه یک سوال کامل پرسیده شود، پاسخ خود را بیان میکند.
- اغلب در انتظار برای رسیدن نوبت خود مشکل دارد.
- اغلب صحبت دیگران را قطع میکند.
برای تشخیص ADHD علاوه بر موارد بالا، شرایط زیر نیز باید وجود داشته باشد:
- چند مورد از علائم نقصتوجه یا بیشفعالی- تکانشگری از قبل از سن 12 سالگی وجود داشته باشد.
- چند مورد از علائم در دو یا چند موقعیت مختلف وجود داشته باشد (مانند خانه، مدرسه و محل کار، در برخورد با دوستان یا اقوام و در فعالیتهای گوناگون).
- شواهد روشنی وجود داشته باشد که نشان دهد این علائم در عملکرد اجتماعی، مدرسه یا شغل فرد اختلال ایجاد میکند یا کیفیت آن را کاهش میدهد.
- علائم به دلیل یک اختلال روانی دیگر (مانند اختلال خلقی، اختلال اضطراب، اختلال تجزیه ای یا اختلال شخصیت) ایجاد نشده باشد.
بر اساس انواع علائم ذکر شده، ADHD به ۳ دسته کلی تقسیم میشود:
- گروه ترکیبی: اگر علائم کافی از هر دو معیار نقص توجه و بیش فعالی- تکانشگری در ۶ ماه گذشته وجود داشته باشد.
- گروه با غلبه نقص توجه: اگر علائم کافی نقص توجه، اما نه بیش فعالی- تکانشگری، در ۶ ماه گذشته وجود داشته باشد.
- گروه با غلبه علائم بیش فعالی- تکانشگری: اگر علائم کافی بیش فعالی- تکانشگری، اما نه نقص توجه، در ۶ ماه گذشته وجود داشته باشد.
لازم به ذکر است که علائم ADHD ممکن است در طول زمان تغییر کند.
منبع:

قوانین ارسال دیدگاه در سایت.