مدت زمان درمان بیش فعالی
اختلال نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی – تکاملی و به طور معمول پایدار در طول زمان است. این اختلال معمولا در کودکان و نوجوانان شروع میشود، اما میتواند تا بزرگسالی ادامه داشته باشد و یکی از شایعترین اختلالات عصبی – تکاملی دوران کودکی است. شیوع ADHD حدود ۷ درصد در کودکان سنین مدرسه و ۴ درصد در بزرگسالان میباشد.
کودک مبتلا به ADHD ممکن است:
- بیش از اندازه خیال پردازی کند.
- اغلب وسایل خود را فراموش یا گم کند.
- بیقرار باشد.
- بیش از اندازه حرف بزند.
- اشتباهات ناشی از بیدقتی مرتکب شود یا ریسک های غیر ضروری انجام دهد.
- نتواند در برابر وسوسه و تمایلات مقاومت کند.
- در رعایت نوبت مشکل داشته باشد.
- در کنار آمدن با دیگران مشکل داشته باشد.
متاسفانه ADHD درمان قطعی ندارد. این اختلال معمولاً در طول عمر باقی میماند؛ هر چند در اغلب موارد با افزایش سن علائم کاهش یافته یا تغییر میکنند. با این حال تشخیص زودهنگام آن، به علاوه داشتن یک برنامه درمانی و آموزشی خوب، میتواند به کودک مبتلا به ADHD کمک کند تا علائم خود را مدیریت کند و در زندگی روزمره عملکرد بهتری داشته باشد. درمانهای مختلف میتوانند به کاهش علائم ADHD کمک کنند و کیفیت زندگی را بهبود بخشند، اما این اختلال به طور کامل قابل از بین بردن نیست.
درمان دارویی اغلب در مدیریت بالینی ADHD استفاده میشود و پس از پاسخ به درمان، تجویز دارو معمولا برای ماهها تا سالها ادامه مییابد. مشخص نیست که آیا درمان طولانی مدت دارویی فواید طولانی مدت دارد یا خیر و تجویز دارو تا چه مدت باید ادامه یابد؟ علاوه بر این، نگرانیهایی در مورد ایمن بودن مصرف طولانی مدت داروهای ADHD وجود دارد. انتخاب درمان مناسب برای کنترل علائم اختلال کمبود توجه – بیشفعالی (ADHD) می تواند برای فرد مبتلا و خانواده وی یک امر حیاتی و استرس زا باشد.
سوالی که میتواند برای فرد مبتلا به ADHD مطرح شود این است که “آیا باید داروهای خود را تا آخر عمر مصرف کنم؟” پاسخ این سوال این است : «بستگی دارد»! ADHD اختلالی است که در طول زندگی با فرد همراه خواهد بود و لازم است که بیماران شرایط خود را درک کنند و به احساسات و تعامل خود با دیگران توجه کنند. با تغییر شرایط شغل، مدرسه یا زندگی، نیاز به مصرف روزانه داروی ADHD ممکن است کاهش یابد.
تصمیمات بالینی در مورد شروع، ادامه و توقف مصرف داروهای ADHD باید برای هر بیمار به صورت جداگانه گرفته شود. دورههای بدون دارو باید در زمانهای منظم اجرا شود تا نیاز به فواید استفاده مداوم از دارو بررسی شود. فرضیات بی اساس در مورد مزایای استفاده مداوم از دارو باید کنار گذاشته شوند. نظارت دقیق بر عوارض جانبی ضروری است و باید بتوان سیگنال های هشدار دهنده را تشخیص داد.
از نظر بالینی، برخی از افراد مبتلا به ADHD پس از سن بلوغ به اندازه کافی بهبود مییابند که دیگر نیازی به دارو ندارند. اما طبق تحقیقات، دو سوم کودکان مبتلا به ADHD همچنان با این بیماری در دوران بزرگسالی دست و پنجه نرم میکنند.
تعداد زیادی از مبتلایان به بیماری بیشفعالی تا سالها مشکلاتی مانند انزوای اجتماعی، نارسایی تحصیلی و مشکلات روانشناختی دست و پنجه نرم میکنند و به همین دلیل باید این بیماری به صورت مستمر و ادامه دار درمان شود و درمان آن پایدار باشد، در این صورت باید بین تنظیم دوز دارو و اثر بخشی دارو نظارت کاملی صورت گیرد و این دو به یکدیگر مربوط میشوند، مدت زمان درمان بیش فعالی با توجه به علائم و نشانههای هر فرد و شرایط اختلال او متفاوت میباشد.
در صورتی که علائم و نشانههای کودک بیش فعال در طول یک سال هیچ تغییری نکند و ثابت بماند در این صورت بهبودی حاصل نخواهد شد و باید دارو به تدیج کاهش یابد و زمانی که بدن فرد به طور کامل پاکسازی شد باید علائم و نشانه های او دوباره مورد بررسی قرار گیرد و روند جایگزین دارو و یا ادامه روند مصرف دارو به درستی تحت نظر پزشک انجام شود.
مدت زمان اثربخشی داروی اختلال نقص توجه و بیش فعالی بستگی به نوع دارویی دارد که برای شما تجویز شده است. به طور معمول، داروهای ADHD به دو دسته تقسیم میشوند: محرک ها و غیر محرکها. محرکها نسبتاً سریع و اغلب در کمتر از یک ساعت تاثیر میگذارند. داروهای غیر محرک ممکن است روزها یا هفته ها طول بکشد تا اثر درمانی کامل آنها احساس شود.
داروهای محرک مانند ریتالین به صورت روتین در درمان ADHD تجویز میشوند. انتقالدهندههای عصبی (مواد شیمیایی مغز) مرتبط با حواس پرتی و رفتار تکانشی در ADHD، نوراپی نفرین و دوپامین هستند. داروهای محرک به مغز کمک میکنند تا به طور موثرتری از دوپامین و نوراپی نفرین استفاده کند و در نتیجه بیماران اغلب با تمرکز بهتر و احساس بیقراری کمتر مواجه میشوند. داروهای محرک فقط زمانی که در بدن بیمار هستند موثر بوده و از همان اولین دوز شروع به تاثیرگذاری میکنند. بسیاری از بیماران گزارش میدهند که در اولین روز مصرف این داروها، تمرکز و آرامش بیشتری دارند. همواره باید عوارض جانبی داروهای محرک را در نظر داشت؛ این عوارض جانبی می تواند شامل کاهش اشتها، مشکلات خواب، افزایش ضربان قلب یا فشار خون و سردرد باشد.
تحقیقات متعددی نشان داده است که زعفران میتواند به کاهش علائم ADHD کمک کند، چه به تنهایی و چه زمانی که فرد از آن در کنار درمان های تجویز شده مانند متیل فنیدیت استفاده می کند. این احتمالاً به دلیل خواص ضد التهابی و آنتی اکسیدانی آن است.
دانستن این موضوع که ADHD شرایطی است که همواره با شما همراه خواهد بود، به شما کمک می کند تا بفهمید که ممکن است برای کنترل علائم خود تا آخر عمر به دارو نیاز داشته باشید. همچنین ممکن است به دلیل کاهش عوامل استرس زا، بتوانید مصرف داروها را متوقف کنید، و سپس شرایط ممکن است دوباره در طول زندگی تغییر کند و در نتیجه مجددا نیاز به کمک دارویی وجود داشته باشد. اگر شما و پزشکتان در نهایت تصمیم بگیرید که مصرف داروی ADHD خود را قطع کنید، باید نسبت به تغییرات در احساسات یا رفتار خود هوشیار باشید. ممکن است برای همیشه نیازی به مصرف داروهای محرک برای ADHD نداشته باشید؛ با این حال، ADHD شما هنوز وجود دارد. اگر علائم ایجاب کنند، می توانید دوباره مصرف داروی ADHD خود را شروع کنید.
اتنساف | درمان و کنترل بیش فعالی
منبع:
Can You Really ‘Outgrow’ ADHD? Is ADHD Medication for Life?
قوانین ارسال دیدگاه در سایت.